.jpg)
Nico Hülkenberg – kierowca z ogromnym talentem, solidnymi wynikami i opinią jednego z najbardziej niedocenianych zawodników w historii Formuły 1 – w końcu stanął na podium podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii 2025. Ale zajęło mu to aż 15 lat i 239 startów. Dlaczego?
To nie była kwestia braku umiejętności. To była kombinacja niewłaściwego czasu, niekonkurencyjnych samochodów, pecha i kilku kluczowych decyzji, które przesądziły o tym, że sukces przyszedł tak późno.
Mistrz bez trofeum
Zanim Hülkenberg trafił do F1, jego kariera wyglądała jak ścieżka przyszłego mistrza świata. Mistrz Formuły BMW, German F3, A1 GP, triumfator Euro Series oraz GP2 – nikt nie zdobywał tytułów tak seryjnie jak on. W 2010 roku debiutował w Williamsie i z miejsca zrobił wrażenie: pole position w Brazylii, solidne punkty, imponujący spokój. Ale potem – stagnacja.
Zamiast awansować do topowego zespołu, jego droga skręciła w stronę środka stawki – Force India, Sauber, Renault, Haas. A tam trudno walczyć o cokolwiek więcej niż punkty. Gdy inni z jego pokolenia (jak Ricciardo czy Bottas) dostawali szanse w zespołach walczących o podia, Hülkenberg musiał wyciskać maksimum z maszyn, które na podium po prostu nie były w stanie dojechać.
Talent bez maszyny
Hülkenberg często był lepszy niż jego sprzęt. Ale w Formule 1 nie wygrywa najzdolniejszy – wygrywa ten, kto ma najlepszy bolid w odpowiednim momencie. Hülkenberg tego momentu nie miał.
W Renault w 2019 roku był porównywalny z Ricciardo na torze, ale punkty mówiły co innego – 54 do 37. Force India w 2015? Perez z 78 punktami, Hülkenberg z 58 – mimo że tempo wyścigowe mieli porównywalne. Różnicę robiły detale: błędne strategie, awarie, czasem po prostu niefart.
Blisko, ale nie do końca
Było kilka wyścigów, które mogły zmienić wszystko:
Brazylia 2012: prowadził przez 29 okrążeń, wyglądał jak kandydat do zwycięstwa – ale kolizja z Hamiltonem zakończyła marzenia.
Singapur 2017: trzeci po pierwszym okrążeniu, ale Renault spartaczyło strategię. Piąte miejsce zamiast podium.
70th Anniversary GP 2020: sensacyjne trzecie miejsce w kwalifikacjach jako rezerwowy Racing Point, ale problemy z bolidem i tempo wyścigowe nie dały szans na finisz w TOP 3.
To były momenty, w których podium było na wyciągnięcie ręki – ale zawsze coś stawało na drodze.
Odsunięty, ale nie zapomniany
Po odejściu z Renault w 2019 roku wydawało się, że jego kariera się kończy. Przez kilka sezonów był „superrezerwowym”, który zawsze był gotów wskoczyć na zastępstwo – i robił to dobrze. Jego występy w 2020 i 2022 roku tylko potwierdziły, że wciąż ma tempo, refleks i opanowanie.
W 2023 roku wrócił do regularnych startów z Haasem, a rok później zdobył 41 punktów i pomógł zespołowi dobić do 7. miejsca w klasyfikacji konstruktorów. W 2025 roku przeszedł do Kick Sauber – zespołu z potencjałem i wsparciem Audi. To właśnie tam, w deszczowym Silverstone, los się w końcu odwrócił.
Dlaczego to tak długo trwało?
Bo Formuła 1 to nie tylko talent. To też polityka zespołów, wybory transferowe, przypadek i czasami brutalny brak szczęścia. Hülkenberg był wielokrotnie o włos od podium, ale nie miał bolidu, który mógłby dać mu coś więcej niż punkty. Nie trafił do topowego zespołu w odpowiednim momencie. A kiedy był blisko – wydarzyło się coś, co pokrzyżowało plany.
Finał w stylu Hülkenberga
Podium na Silverstone 2025 nie było dziełem przypadku. Start z 19. pola, zmienne warunki pogodowe, deszcz, susza, chaos – a on po prostu jechał swoje. Gdy inni popełniali błędy, on zachował chłodną głowę.
To nie był przełomowy moment w karierze debiutanta. To była nagroda za wytrwałość, za lata jazdy poniżej możliwości, za każdą sytuację, w której był blisko, ale się nie udało. Nico Hülkenberg nie musiał zmieniać stylu jazdy, żeby stanąć na podium. Musiał tylko doczekać dnia, w którym wszystko wreszcie się ułoży.
