Debiutanci w sezonie 2015

Zostały nam jeszcze dwa miesiące do startu pierwszych treningów przed Grand Prix Australii. Na starcie wyścigu zobaczymy trzech debiutantów, w tym dwóch za kierownicą bolidów Toro Rosso. Max Verstappen i Carlos Sainz Jnr to najmłodszy skład w całej stawce. Do tego trzeba dodać Felipe Nasr, który zadebiutuje w Sauberze u boku zeszłorocznego debiutanta Marcusa Ericssona, który przeszedł z upadłego zespołu Caterham.

Gdyby już obowiązywały nowe zasady przyznawania superlicencji, tylko jeden z nich mógłby się pojawić na starcie.

Felipe Nasr nr startowy 12


Felipe Nasr pojawiał się w zeszłym roku na treningach w bolidzie Williamsa. Dzięki temu mógł już poznać aktualny bolid Formuły 1 i łatwiej będzie mu zadebiutować w zespole, który nie posiada pełnoprawnego symulatora.

Banco do Brasil wyłożyło dużo pieniędzy na kontrakt Felipe, ale jego wyniki z niższych serii wskazują, że poza kasą zespół może liczyć na jego talent.

Formuła BMW Europe

Brazylijczyk pięciokrotnie zwyciężył, a tylko we dwóch wyścigach nie zameldował się na podium. Nasr wystąpił również w jednej eliminacji Pacyficznej Formuły BMW. Zdominował w niej rywalizację pokonując lokalnych zawodników. Nie był jednak liczony do klasyfikacji.

Brytyjska Formuła 3

W sezonie 2010 Brazylijczyk zadebiutował w Brytyjskiej Formule 3. Stanąwszy czterokrotnie na podium (w tym raz zwyciężył, na torze Snetterton) został sklasyfikowany na 5. miejscu. Podczas zmagań w Grand Prix Makau Nasr zajął 11. pozycję. W kolejnym roku startów Felipe podpisał kontrakt z mistrzowską ekipą Carlin Motorsport. Zwyciężywszy siedmiokrotnie, pewnie sięgnął po tytuł mistrzowski.

GP2

W 2012 roku Brazylijczyk zdobył posadę etatowego kierowcy ekipy DAMS w przedsionku Formuły 1 - Serii GP2. W pierwszym sezonie startów czterokrotnie stawał na podium. Z dorobkiem 95 punktów został sklasyfikowany na dziesiątym miejscu w klasyfikacji generalnej.

Na sezon 2013 Nasr zmienił zespół na brytyjski Carlin. Tym razem był już w piątce, która do końca liczyła się w walce o mistrzowski tytuł. Jednakże podczas trzech ostatnich rund zdobył zaledwie 24 punkty, co sprawiło, że mimo wyprzedzenia Stefano Colettiego, za którym plasował się w pierwszej części sezonu, spadł za trzech innych kierowców. Ostatecznie 154 punkty dały mu czwartą pozycję w klasyfikacji końcowej.

W 2014 roku Brazylijczyk kontynuował współpracę z brytyjską ekipą Carlin. W sprincie w Barcelonie odniósł pierwsze zwycięstwo w GP2. W kolejnej części sezonu powtórzył ten sukces jeszcze trzykrotnie. Był najlepszy w głównym wyścigu w Austrii oraz w sprintach w Wielkiej Brytanii i w Belgii. Miał jednak mniejszą liczbę miejsc na podium niż Palmer i Vandoorne, co zadecydowało, że w klasyfikacji generalnej uplasował się na trzecim miejscu.

Carlos Sainz Jnr nr startowy 55


Syn dwukrotnego rajdowego mistrza świata. Korzystał z Red Bullowego programu rozwoju młodych kierowców, ale nie awansował tak szybko jak Max Verstappen czy Daniil Kvyat. W ostatnich latach zmieniał serie jak rękawiczki, na szczęście udało mu się zwyciężyć w Formule Renault 3.5. i przy okazji zwolniło się miejsce w Toro Rosso po tym jak Vettel zmienił pracodawcę, a Daniil go zastąpił.

Formuła BMW
W 2010 roku Hiszpan zadebiutował w Europejskiej Formule BMW. W zespole Eurointernational pięciokrotnie znalazł się na podium (zwyciężył w drugim wyścigu na Silverstone), ostatecznie kończąc rywalizację na 4. miejscu. Wystartował również w kilku wyścigach azjatyckiej edycji. Odniósł w niej trzy zwycięstwa, jednakże nie był liczony do klasyfikacji generalnej.

Formuła Renault
Pod koniec sezonu 2010 Carlos wystartował w inauguracyjnej rundzie zimowej edycji Brytyjskiej Formuły Renault. Na torze Snetterton pierwszy wyścig zakończył na szóstym miejscu, natomiast drugiego nie ukończył. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 18. pozycji.

W 2010 roku wystartował także w 4 wyścigach Europejskiego Pucharu Formuły Renault 2.0. Zdołał nawet stanąć na podium, choć jego dorobek nie był liczony do klasyfikacji.W następnym sezonie startów wygrał już 4 wyścigi oraz dziesięciokrotnie stanął na podium. Dało mu to wicemistrzowski tytuł.

W roku 2011 brał udział w Formule Renault NEC 2.0. Hiszpan sięgnął w niej po tytuł mistrzowski, zwyciężając po drodze w dziesięciu wyścigach.

Formuła 3
W 2011 roku Sainz wystartował w 3 wyścigach Formuły 3 Euroseries jako gościnny kierowca. W następnym sezonie był już zgłoszony do całego cyklu. 2 zwycięstwa dały mu 9 pozycję w klasyfikacji końcowe. W obu sezonach wystartował także w Grand Prix Makau, gdzie zajął odpowiednio 17 i 7 pozycję.

W 2012 roku Sainz dołączył także do stawki Brytyjskiej Formuły 3 w zespole Carlin. Spośród 26 wyścigów zdołał wygrać jednak jedynie jeden. Dlatego uplasował się na 6 pozycji.

Sainz nie opuścił także okazji startów w wznowionej Europejskiej Formule 3 w sezonie 2012. W tejże serii zdołał osiągnąć piąte miejsce w klasyfikacji końcowej kierowców. Dwukrotnie bowiem stawał na najwyższym stopniu podium.

Seria GP3

W 2013 roku Carlos Sainz Jr zdecydował się na starty w prestiżowej serii GP3. Zespołem, który mu je umożliwił stał się MW Arden. W ciągu szesnastu wyścigów, w których wystartował, dwukrotnie stawał na podium, ale nigdy nie wygrywał. Z dorobkiem 66 punktów został sklasyfikowany na dziesiątej pozycji w klasyfikacji generalnej.

Formuła Renault 3.5

W 2013 roku, pomiędzy startami w GP3, zagościł także na 9 wyścigów w Formule Renault 3.5 w zespole Zeta Corse. Tu jednak tylko trzykrotnie punktował. Z dorobkiem 22 punktów ukończył sezon na dziewiętnastej pozycji w klasyfikacji generalnej. Rok później podpisał kontrakt z francuską ekipą DAMS. Odniósł łącznie siedemnaście zwycięstw w 17 wyścigach Mistrzostw. Uzbierane 227 punktów pozwoliło mu zdobyć tytuł mistrza serii.

Max Verstappen nr startowy 33


Holender jest pierwszy i patrząc na zmiany w przepisach ostatnim kierowcą, który zadebiutuje w wieku 17 lat. Helmut Marko porównuje go do Ayrtona Senny i tylko czas pokaże na co go naprawdę stać.

Europejska F3 (Wszystkie wyścigi zeszłego roku możecie obejrzeć tutaj)

Na sezon 2014 Holender podpisał kontrakt z holenderską ekipą Van Amersfoort Racing na starty w Europejskiej Formule 3. W ciągu 32 wyścigów, w których wystartował, szesnastokrotnie stawał na podium, w tym dziesięciokrotnie na jego najwyższym stopniu. Wygrał więcej wyścigów, niż mistrz Esteban Ocon, jednak częste wypadki z jego udziałem, spowodowały znaczną różnicę punktową. Uzbierane 411 punktów wystarczyło jedynie na trzecie miejsce w końcowej klasyfikacji kierowców.
[post_ad]

[full_width]